“Ik heb de mooiste baan van de wereld.”

De Wijk De Wereld trekt dit jaar de Oosterparkwijk in, van alle Groninger wijken toch wel de meest Groningse. Van oorsprong een tuindorp, een stadswijk met een dorps karakter, en bedoeld als antwoord op de toen nog talrijke verpauperde arbeidshuisjes in het centrum van de stad. De armen moesten uit het stadsbeeld, om kort te gaan. Maar ze kregen er ook iets voor terug, echte huisjes met alle voorzieningen. Marc Knip probeert achter het DNA van de wijk te komen. 

—

Voor de Oosterparkers is Eva Dijkman (1983, Appingedam) inmiddels een bekende verschijning. Met haar ontwapenende no-nonsense aanpak en het gebruik van sociale media – haar straat-karaoke ging viral – heeft ze het wijkagentschap een heel eigen draai gegeven. En dat werkt, merk ik, als ik een ochtend met haar meeloop (en langzaam ook serieus overweeg om wijkagent te worden). Overal waar ze aanbelt is ze van harte welkom, mensen storten hun hart bij haar uit, kinderen vliegen haar om de hals. Eva luistert, neemt iedereen serieus en probeert te helpen waar ze maar kan.

We treffen elkaar in de stromende regen en ze begint haar ronde. Eva loopt gelijk een portiek in en belt aan bij een gezin, zij uit Gambia, hij uit Sierra Leone. De kinderen vliegen haar gelijk om de hals en we krijgen een warm welkom.

“Ik ben sinds 2005 bij de politie. Dat was in eerste instantie geen droom van mij, ik wilde al van jongs af aan bij de landmacht. Ik heb iets met uniformen haha. Geen idee waar dat vandaan komt, mijn moeder was verpleegkundige en mijn vader zat in de warmtetechniek, dus dat kan het niet zijn. Ik heb vanuit het CIOS wel stagegelopen bij de landmacht als sportinstructrice, heel erg leuk, maar er was een personeelsstop. Toen ben ik verder gaan kijken en zag ik een vacature bij de politie. Ik was op dat moment ook toegelaten tot het HBO-V en twijfelde. Toen zei mijn moeder: Eef, wat wil je nou het allerliefst? Toen wist ik: ik ga bij de politie. Ik heb er geen moment spijt gehad. De wijkagent in het Oosterpark kreeg twee jaar terug een burn-out en ze vroegen of ik waar wilde nemen. Ik dacht: dit is de kans om te laten zien wie ik ben als wijkagent. Ik ben er voor 200% ingevlogen en wist al heel snel: dit is het helemaal. En zo voelt het nog steeds, ik ga hier voorlopig niet weg.

Als wijkagent mag je uiteraard na een paar jaar iets anders gaan doen, maar als je verbinding aan het leggen bent, vertrouwensrelaties opbouwt, dan vind ik dat je voor de lange termijn moet gaan. Helemaal in een wijk zoals het Oosterpark.”

Iedereen groet Eva op straat en ze neemt alle tijd voor gesprekken. Als ze ziet dat ergens gordijnen dicht zijn die eigenlijk al open hadden moeten zijn, belt ze aan. Even checken of alles goed is.
“Ik heb een eigen aanpak, die helemaal gericht is op verbinding leggen met de bewoners. Ik vind: minstens acht van de tien bewoners moeten weten wie de wijkagent is. Daar doe ik alles voor, met name door heel veel in de wijk te zijn, maar ook via social media. Zo ging een filmpje waarop ik een straat-karaoke doe viral. Misschien moet ik iets meer nadenken voor ik zulke acties onderneem: in dit geval pakte het goed uit, maar er zijn ook mensen die vinden dat je zoiets niet doet als politieagent. Maar ik ben nu eenmaal wie ik ben, mijn impulsiviteit is ook mijn kracht en ik denk dat de mensen in de wijk dat voelen. Het klopt hier. Ik denk dat mijn aanpak in bijvoorbeeld Haren niet zo goed uit de verf zou komen.”

+ 3 foto's

Een man staat op straat te roken en Eva vraagt hoe het gaat en hoe het met de verkering van zijn kleindochter is. De man is stomverbaasd, want Eva blijkt meer te weten dan hij.
“Wat ik het allermooiste vind, is het netwerken. Ik leg contacten met de bewoners, maar ook met het WIJ-team, de woningbouwverenigingen, de huisartsen, de winkeliers, de kappers, ga maar door. Die bezoek ik allemaal, dat is zo belangrijk en waardevol. Iedereen heeft mijn nummer en ik ben altijd aanspreekbaar. Zo krijg je een breed perspectief op wat er allemaal in de wijk speelt. Als ik mijn broodje wil eten, dan bel ik willekeurig bij iemand aan en dan eten we samen. Of ik doe een oproep via Twitter. Zo reageerde een keer een moeder die vertelde dat haar zoon wat met drugs aan het kloten was, of ik een keer wilde komen lunchen en met hem in gesprek gaan. Dat is goud waard. Uiteraard heb ik me als agent aan een pakket regels te houden, maar daarbinnen doe ik de dingen zoals ik denk dat ze goed zijn voor de wijk en de bewoners. Ik wil mijn spontaniteit niet kwijt en door zichtbaar te zijn denk ik dat ik de helft van de problemen al oplos of voor ben. Dat betekent niet dat ik altijd hun beste vriend ben, ik grijp ook in als het moet, schrijf boetes uit of zet in het ergste geval een strafrechtelijk onderzoek in. Ik ben daar altijd eerlijk en transparant in.”

Na een ochtend vol koffie en mooie gesprekken, klachten over vernieling en over iemand die zijn ex niet met rust laat, maar ook met een kleurrijk intermezzo met een man die gelukkig samenwoont met de urn van zijn vrouw, snap ik dat Eva als een vis in het water is in deze wijk.

“Mensen zeggen wel eens, joh, werk je in de Oosterparkwijk, dat zal wel lastig zijn. Ze moesten ineens weten hoe fijn het hier is. Het Oosterpark heeft totaal onterecht het imago van lastig, de wijk is supergastvrij en vol leven en verhalen. Er zijn hier geen jeugdbendes of grote criminaliteit, niemand heeft nog nooit de deur voor me dichtgehouden. Het is een echte volksbuurt, daar hou ik van. Ons kent ons, met veel lieve en kleurrijke mensen die veel voor elkaar doen. Maar natuurlijk ook met de nodige sociale problematiek en eenzaamheid. Ik signaleer wat er speelt en zet het uit bij degenen die daarvoor verantwoordelijk zijn. En ik hou in de gaten of er actie ondernomen wordt. Nee, het is de mooiste wijk van Groningen, op afstand. En ik heb de mooiste baan van de wereld.”

Marc Knip (Weesp, 1963) is tekstschrijver, fotograaf en stemacteur. Hij is sinds de jaren negentig mede-eigenaar van een redactiebureau in de theater- en muziekwereld. Als fotograaf houdt hij zich het liefst bezig met documentaire projecten. Momenteel werkt hij aan een boek over Groningse ouderen die hun hele leven in hetzelfde dorp zijn blijven wonen. Marc is al vier jaar aan De Wijk De Wereld verbonden.